رودی ولی کار خود را به عنوان بازیکن و خواننده ساکسیفون آغاز کرد و بعداً رهبر گروه شد. در دهه 1920 و اوایل دهه 30 او یک برنامه رادیویی HIT ، ساعت مخمر Fleishmann (جایی که وی به دلیل شخصیت انفجاری خود محور از بازیگران و خدمه خود متنفر بود) داشت. در اوایل دهه 1930 او با امثال بینگ کراسبی و راس کولومبو غم انگیز در رژه ضربه ای قرار گرفت. یک ضربه بزرگ در رادیو در سال 1933 با برنامه خود ، که در ابتدا با عنوان "ساعت مخمر Fleischmann" شناخته می شد ، والله توسط کارمندان خود راننده برده محسوب می شد. او شناخته شده بود که تقریباً با هر کسی که اعصاب خود را به وجود آورد ، دعواهای مشت را تحریک می کند. وی در حین اجرای نمایش خود ، عکاسان را لگد زد ، ورق موسیقی را در چهره سر پیانیست ها پرتاب کرد و اگر تحریک شود ، در بینی جوراب می خورد. در حالی که مخاطبان او را دوست داشتند ، از بیشتر کارمندانش متنفر بود. او به عنوان یک ستاره بسیار محبوب در کلوپ های شبانه و رکورد ها و همچنین در فیلم ها ، او به سایر خوانندگان مانند آلیس فی - که مدتی خواننده گروهش بود - و فرانسیس لانگفورد برای شروع شغل خود کمک کرد. در فیلم های اولیه او اغلب نقش رمانتیک را بازی می کرد ، اما بعداً به قسمت های پر از طنز و طنز تغییر یافت. او همچنین در برادوی ظاهر شد. در اواسط دهه 60 برادوی "چگونه موفق به موفقیت در تجارت بدون واقعاً تلاش شد" در سال 1967 با او در نقش اصلی برادوی خود فیلمبرداری شد.